Տնօրեն` 1999-2012թթ․
Ծնվել է Չախրլու (այժմ` գ. Խաչաղբյուր` ՀՀ Վարդենիսի շրջանում): Նախնական կրթությունը ստացել է ծննդավայրում, իսկ 1946-ին ավարտել է Վարդենիսի միջնակարգ դպրոցը: 1946-49-ին աշխատել է Խաչաղբյուր գյուղի միջնակարգ դպրոցում: 1949-ին ընդունվել և 1954-ին գերազանցության դիպլոմով ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի տնտեսագիտական ֆակուլտետը և որից հետո մինչև 1960թ. աշխատել է «Հայպետհրատում»: 1960-ից աշխատել է ՀՀ ԳԱԱ տնտեսագիտության ինստիտուտում: 1960-ին ընտրվել է ավագ գիտաշխատող, 1963-ին նշանակվել է ինստիտուտի գիտնական քարտուղար, 1967-ից պարբերաբար ընտրվել է ժողովրդագրության և աշխատանքային ռեսուրսների բաժնի վարիչ, 1983-ից` ինստիտուտի փոխտնօրեն, 1999-2006թթ.` տնօրեն, 2006-ից` տնօրենի խորհրդատու: 1963-ին ստացել է տնտեսագիտության թեկնածուի, 1975-ին` տնտեսագիտության դոկտորի գիտական աստիճան, պրոֆեսոր է 1977-ից: 1982-ին նա ընտրվել է ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ, 1994-ին` ակադեմիկոս:
Խոջաբեկյանի առաջին աշխատությունները վերաբերում են ճյուղային տնտեսագիտությանը: «Ներարտադրական ռեզերվները մեքենաշինության մեջ Հայկական ՍՍՌ մեքենաշինական ձեռնարկությունների օրինակով» աշխատանքում բացահայտվում է արտադրական ռեզերվների էությունը, տրվում են ներարտադրական ռեզերվների դասակարգումը, դրանց տարբեր տեսակների միջև եղած կապն ու փոխհարաբերությունը, աշխատանքի արտադրողականության բարձրացման ռեզերվները:
Նրա գիտական հետաքրքրությունների հետագա ոլորտները վերաբերում են ժողովրդագրության և զբաղվածության քաղաքականության մշակման, բնակչության և աշխատանքային ռեսուրսների կառավարման փոփոխությունների և կանխատեսման, ՀՀ սոցիալ-տնտեսական հեռանկարային հիմնախնդիրներին:
1968-ին Մոսկվայում ռուսաց լեզվով լույս է տեսնում «Հայկական ԽՍՀ բնակչության ընդլայնված վերարտադրությունը և աշխատանքային ռեսուրսների օգտագործումը 1966-1985թթ.» եռահատոր կոլեկտիվ աշխատությունը նրա մասնակցությամբ ու ղեկավարությամբ: Դրանում կանխատեսվում են հանրապետության աշխատանքային ռեսուրսների զարգացումը երկարատև հեռանկարում, հիմնավորվում են աշխատանքային ռեսուրսների կազմավորման ու բաշխման ուղիները: Այդ հարցերն իրենց խորացումներն են ստանում նրա «Հայկական ԽՍՀ բնակչությունը և աշխատանքային ռեսուրսների արտադրության արդի պրոբլեմները» և այլ աշխատություններում: Հայաստանում քաղաքակենտրոնացման մինչհեղափոխական միտումների, ինդուստրացման սոցիալ-տնտեսական հետևանքների, ՀՍՍՀ քաղաքակենտրոնացման, էթնոժողովրդական գործընթացների և բնակչության շարժի խնդիրներ են դիտարկվում «Демографическое аспекрты урбанизации в армянской ССР» գրքում (համահեղինակությամբ): Իսկ «Զբաղվածության հիմնախնդիրները Հայաստանում անցման շրջանում» մենագրության մեջ վերլուծվում են աշխատանքի շուկայի և զբաղվածության պետական կարգավորման հիմնախնդիրները:
XIX-XX դարերում Հայաստանի բնակչության աճի և տեղաշարժերի օրինաչափությունների պատմությունը ամփոփում է նրա «демография и проблемы занятости в Армении с начала ХIХ века до середине XXI века» (2006) և ըստ էության ներկայացնում է նախորդ հետազոտությունների խտացումը: Բնակչության շարժը լայն հասկացողություն է: Դրանք որոշակի հոսքեր են դեպի երկիր նրանից դուրս, երկրի ներսում տարբեր շրջանների, քաղաքների ու գյուղերի, տնտեսության տարբեր ոլորտների միջև և այլն: Աշխատությունը պատկերում է XIX դարի այդ շարժը սկսած քարավանների սկզբնաերթից դեպի Արևելյան Հայաստան (Պարսկաստանից և Արևմտյան Հայաստանից), բնակչության աճը և տեղաբաշխումը, զբաղվածության ոլորտները, կապիտալիզմի զարգացման հետ կապված տարածքային տեղաշարժերը և այլև:
Ժողովրդագրության հիմնական և առանցքային հարցը բնակչության վերարտադրության նրա թվաքանակի, կազմի տեղաբաշխման փոփոխության խնդիրն է, որը դիտարկվում է մինչև երկրորդ աշխարհամարտը և Մեծ հայրենականից հետո: Վ.Խոջաբեկյանը այս վերջին շրջանի համար սահմանագծում է հիմնականում վեց փուլեր.
- հետպատերազմյան տասնամյակը, երբ բնակչության բարձր աճն ուղեկցվում էր արտասահմանից կատարվող ներգաղթով,
- հիսունականների կեսերից մինչև 60-ականի առաջին տարիները, երբ բնորոշը բնակչության բնական բարձր աճն էր,
- 60-ականի կեսերից մինչև 70-ականի կեսերը, երբ բնակչության բնական աճը տեղի էր ունենում ծննդի և մահացության նվազման պայմաններում,
- 70-ականի երկրորդ կեսից մինչև 80-ականների վերջերը, որին բնորոշ է դառնում բարձր ծնունդը, որն ուղեկցվում էր մահացության նվազման հետ,
- հինգերորդ փուլն սկսվում է երկրաշարժով և ընդգրկում է 1990-ականի առաջին երկու տարիները, երբ ծնունդը երկրաշարժի ընթացքում կարճ տևողությամբ անկում ապրեց, հետո, ընդհակառակը աճեց: Սակայն աշխարհաքաղաքական և սոցիալ-տնտեսական կատարված արմատական փոփոխությունների արդյունքում սկիզբ առած արտագաղթն ու բռնագաղթը հանգեցնում են բնակչության վերարտադրության նվազմանը բնորոշ դառնալով ծննդի անկումը և մահացության էվոլյուցիոն աճը,
- 1990-ական թվականներից սկսած նորագույն շրջանը տնտեսական կյանքի աննախադեպ փոխակերպությունների և ժողովրդագրական նոր պրոցեսների և միտումների փուլը:
Հայտնի է այն կապը, որ առկա է ժողովրդագրության և սոցիոլոգիայի, պատմության, ազգագրության, տնտեսագիտության տեսության և այլ գիտությունների հետ: Սակայն, անհնար է այն պատկերացնել առանց վիճակագրական չափումների: Հենց վերջինս էլ հնարավորություն է տալիս երևույթները ենթարկելու համապատասխան հիմնավորումների ու եզրակացությունների:
Ինչպես ամեն մի սոցիալական հեղաշրջում, այնպես էլ անցումը շուկայական տնտեսաձևին, ուղեկցվեց բազմաթիվ հակասություններով: Հարկ չկա անդրադառնալու բոլոր այն արծարծումներին, որոնք առկա են Վ.Խոջաբեկյանի գրքում: Իբրև օրինակ միայն մեկ «Զբաղվածության քաղաքականությունը գաղթը կարգավորող գործոն է» գլխի հարցերի բազմությունը. զբաղվածության քաղաքականության դերը, աշխատանքային ռեսուրսների թերօգտագործումը և գործազրկությունը, աշխատանքի շուկայի իրավիճակը, աշխատանքի շուկայի պետական կարգավորման անհրաժեշտությունը, արդյունաբերության վերակողմնորոշումը, գյուղատնտեսության և գյուղական բնակավայրերի վերափոխումների հեռանկարները, նյութական արտադրության այլ ճյուղերի զարգացման անհրաժեշտությունը, ծառայությունների ոլորտի որոշ ճյուղերի կարգավորումը գիտակրթական համակարգի դերը գաղթի գործընթացներում:
Եվ այսպես, աշխատության ամբողջ շարադրանքի ընթացքում կոնկրետ առաջադրույթի շրջանակներում կատարվում են համապատասխան վիճակագրական նյութի վերլուծություններ, երևույթների տարբեր կապակցությունների մեջ փորձում որոշարկել ինչ ունենք և ինչ կարող էինք ունենալ սահմանը:
Գիտական գործունեությանը զուգահեռ նա դասավանդել է հանրապետության տարբեր բուհերում:
2003-ին պարգևատրվել է «Մովսես Խորենացի» մեդալով: